Ken je dat?

Dat gevoel van ‘ik ben niet goed bezig, ik ben niet goed genoeg, niemand vindt me leuk en ik ben aan het falen’.

Dat gevoel overvalt me de afgelopen jaren steeds vaker.

Blinde paniek dat niemand me leuk vindt en dat het nooit goed genoeg is.

Uiteraard heeft iedereen onzekerheden, maar deze episodes verlammen me, vooral het laatste jaar.

Toen ik de diagnose PMDD kreeg, kwam ik tot het besef dat deze (bij momenten) blinde paniek, één van de symptomen is van mijn ziekte.

Hormonen die graag Rock ’n Roll dansen, zorgen ook voor pure verlammende onzekerheid.

Door de medicatie die ik nu al enkele maanden neem, is het beter. Maar dit weekend sprong er een ei of ontplofte er weer een eierstok, die op hun beurt kortsluiting gaven in mijn hersenen en poef… daar kwam de verlamming weer even piepen.

Gelukkig weet ik ondertussen dat het allemaal hormonaal is en hoewel ik dan even wou dat ik geboren was met een wiewie, ik weet tenminste waar ik tegen aan het vechten ben.

Ik sla niet meer in paniek, laat het gebeuren, praat erover met manlief en aanvaard dat het ok is om niet ok te zijn. Klinkt dat logisch?

Eén van de belangrijkste behandelingen voor PMDD (en vele andere hormonale aandoeningen) is beweging. En laat dat nu net iets zijn wat ik de afgelopen maanden té weinig heb gedaan. Want geef toe, je niet goed voelen is een vieze vicieuze cirkel. Je moet bewegen om je goed te voelen, maar je wilt niet bewegen omdat je je slecht voelt. Gevolg? Er gebeurt niks.

Dus vandaag, hoewel mijn brein én mijn lichaam  schreeuwden om op de zetel te crashen, heb ik mijn hormonaal, onzekere lijf naar de fitness gesleept en we zijn terug vertrokken.

Yes, we can!