De laatste weken voel ik het weer.

Het wisselvallige weer. Koud, nat en donker gaan gepaard met lusteloosheid, hormonen die niet onder controle geraken en een algemeen gevoel van ‘ik wil onder een dekentje kruipen om er niet meer onderuit te komen’.

Vroeger dronk ik dat gevoel weg.

Veel woorden moet ik hier niet aan vuil maken, want zo simpel was het.

Alcohol verdooft en maakt het allemaal beter.

Tot de dag erna.

En dan ben je vertrokken. Want om dat gevoel weer weg te krijgen, ga je opnieuw drinken en voor je het weet, zit je in een vicieuze cirkel. Eentje waar een snel draaiend hamsterwiel traag lijkt.

Ik ben vandaag 895 dagen uit die molen gestapt.

De beste beslissing van mijn leven.

Maar de laatste dagen voel ik het weer.

Het wisselvallige weer.

Verdoven is geen optie meer. Dus ik kruip onder dat dekentje. Wachtend op mooi weer, wachtend op de zon.

En die komt. Altijd.

Beloofd.