De afgelopen 5 dagen ging ik mijn breincellen een beetje extra voeden tijdens een zeer intensieve business opleiding. Naast veel leren konden de meer dan 100 aanwezige ondernemers ook netwerken met elkaar.
En daar wrong, zoals altijd, bij mij het schoentje.
De meest verkeerde perceptie die mensen van mij hebben, is dat ik sociaal ben. Terwijl mijn man en beste vriend me altijd benoemt zoals ik ben… het meest asociale mens ooit.
Hoe uit zich dat?
Wel, waar andere mensen dicht slaan als ze zich ongemakkelijk voelen, timide naar de achtergrond kruipen en zo weinig mogelijk zeggen, kan je bij mij het tegenovergestelde voorstellen.
Ik noem het vaak een gevalletje ‘verbale diarree’.
Wat meteen ook betekent dat 90% van wie me ooit de eerste keer ontmoet, me niet altijd leuk vindt.
Vanavond zat ik op mijn fietske in de fitness en een goede vriend zat naast me. Hij vroeg naar de opleiding en ik zei dat ik me ongemakkelijk voelde. Hij begon al stilletjes te grinniken en zei:
“Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar ik kan het me al voorstellen. Laat me raden? Veel woorden, je sprong van de hak op de tak en er kwam weinig samenhangend en zinnigs uit?”
De nagel op de kop.
Want in een vreemde omgeving met vreemde mensen verander ik van een zelfverzekerde, welbespraakte, intelligente (zaken)vrouw in een klein, mollig, woordkotsend, zeer aanwezig hyperactief vrouwtje.
Maar het beterde. En er waren mensen die er door uit hebben gekeken. Die kregen een glimp van de echte vrouw achter de façade.
Een stevig werkpunt voor volgend jaar, want ik wil héél graag blijven netwerken. Liefst zonder verbale diarree.
Maar ondanks het ongemakkelijk gevoel en de stroom van woorden die ik graag wat minder had gezien, heb ik doorgezet. 5 dagen lang heb ik nieuwe mensen aangesproken, ben ik alleen gaan staan of heb ik aangeschoven bij mensen die ik niet kende. Pauze na pauze, elke dag opnieuw.
Ongemakkelijk betekent niet onmogelijk. En ik ben trots op mezelf. Oprecht.