Na mijn Krachtbrief vorige week over mijn doelen voor 2025 kreeg ik heel wat reacties. Idem op mijn story’s op mijn Instagram kanaal Kelly Jenny Marcella.

Hoe doe ik het allemaal? Hoe hou ik dit vol? Word ik daar niet moe van?

Eerst en vooral wil ik even benadrukken dat ik niet Superwoman ben. Mijn routines, gewoontes en ommezwaai zijn er niet van vandaag op morgen gekomen. Mijn reis is begonnen op 21 november 2021, de dag dat ik besloot om te stoppen met alcohol drinken. Elke dag probeer ik het beter te doen.

Hoe hou ik dit vol?

Wel, vorige week stond ik in mijn waskot, een beetje te zuchten en te kreunen, terwijl ik bezig was aan wat ik graag ‘The Neverending Story’ noem. Al meer dan een uur aan het strijken, plooien, ophangen, weg leggen,… je weet ongetwijfeld wat ik bedoel.

En toen kwam ineens het besef. Dit is wat ik toch altijd heb gewild? Dit was toch mijn droom?

Als je klein bent, dan kijk je op naar je ouders en wil je groot zijn.

In je tienerjaren vervloek je je ouders en wil je zo snel mogelijk zelfstandig én volwassen zijn.

Ik droomde van een partner, een liefde van mijn leven, van kinderen, een huishouden. Een leven op het op mijn manier te doen.

Terwijl ik aan dat wasrek stond, dacht ik… ‘dit is alles wat ik ooit voor mezelf gewild heb’.

Ik heb een man die ik, na 20 jaar, nog steeds mijn beste vriend noem, ik heb 2 prachtige gezonde meisjes, een huis dat lekker warm is, een job die ik graag doe en geld genoeg om eten op tafel te zetten. Ik heb kleren op mijn rug, een auto onder mijn gat en het waskot van mijn dromen.

En niet onbelangrijk… ik kan en mag het op MIJN manier doen.

Dus terwijl ik stond te zuchten en te kreunen, kwam het binnen.

Ik kan die man van mij soms op het kanon zetten, mijn meisjes zijn een handvol, het huishouden is veel werk, mijn job bezorgt me bij momenten stress, dat eten moet gekookt worden en de sapjes geperst.

Maar op het einde van de dag doe ik het op mijn manier, hoe ik het wil.

Mijn leven.

Het leven waar ik van droomde.