Na mijn PMDD bommetje van vorige week kreeg ik heel veel mailtjes en berichten.

Ik las heel veel woorden van herkenning, verdriet en vooral onbegrip. Niet alleen van partners, vrienden of familie maar ook van dokters.

Mijn diagnoses  varieerden in de afgelopen jaren.

Pijn aan mijn voeten? Ah, ga maar voor steunzolen. Dat die pijn enkele weken later weg was, dat boeide niemand.

Pijn aan mijn lijf, handen,…? Ah, afspraak bij de reumatoloog.

Jeuk? De dermatoloog, allergiespecialiste en zelfs het UZ Leuven zijn allemaal de revue gepasseerd.

Daarna volgde de diagnose Perimenopauze en toen ik na een gruwelijk druk jaar vertelde dat ik mezelf niet meer was… jawel, stress, vermoeidheid en huilbuien? Dat leverde het labeltje burn-out en depressie op.

Terwijl ik luidkeels krijste dat het dat niet was.

Ondertussen haatte ik mijn man 2 volle weken per maand, liep ik in die periode rond als een hysterisch projectiel en was ik zo onvoorspelbaar als de pest.

Dit allemaal gecombineerd met een pijnlijk lijf, mega vreetbuien en een ondraaglijke jeuk. Waarna mijn maandstonden volgden en halleluja, de hemel klaarde op en ik was terug verliefd. Op mijn man en op mezelf.

2 weken later? Dezelfde miserie.

Mijn lijf, mijn ervaringen uiteraard. Maar ik heb wel 1 ding geleerd.

Vertrouw op je instinct. Als je ook maar een vermoeden hebt dat je diagnose niet juist is, zoek dan verder. Laat je niet afschepen en blijf zoeken naar de correcte hulp.

Wil je meer info over PMDD?  Je kan je inlezen via deze link.