Vorige week was het blinde paniek. Eigenlijk eerder dove paniek, want er scheelt iets met mijn oren, niet met mijn zicht.
Alhoewel…
Ik ben er zeer open over en 6 maanden geleden kreeg ik de diagnose PMDD. In mensentaal betekent dat de schommelingen in mijn hormonen, tussen eisprong en maandstonden, een zware kortsluiting geven in mijn hersenen. Naast fysieke ongemakken is het mentaal zeer zwaar geweest en ik kreeg medicijnen die me in de menopauze zwierden.
Geen maandstonden meer, geen schommelingen, geen kortsluiting.
De bijwerkingen na 6 maanden lieten me echter vorige week even flippen.
Ik ben bijna de helft van mijn haren kwijt, mijn lichaam voelde kapot, ik blaas op zoals een ballon, mijn zicht flikkert zoals vuurwerk door migraine en enkele dagen per maand zag de wereld niet zwart, maar pikzwart. Ik heb geen depressief bot in mijn lijf, maar door de medicijnen ging het even de verkeerde kant op.
Niet handig volgens de gynaecoloog en ik moest per direct stoppen.
Het alternatief is nu lichte antidepressiva, iets waar ik me zeer raar bij voel. Want hoewel ik geen depressief bot in mijn lijf heb, zorgen de schommelingen wel voor razernij, faalangst en paniekaanvallen. Puur hormonaal, maar daarom niet minder echt.
Ik dacht oprecht dat een keizersnede of 2 genoeg was voor een vrouw om te doorstaan. Blijkbaar niet…