Ken je dat fenomeen?

Je bent ergens mega enthousiast over, communiceert dat vol blijdschap en enthousiasme aan je omgeving en dan poef… de (niet altijd zo leuke) meningen boren je enthousiasme onmiddellijk de grond in.

Akkoord, als je iets in de wereld gooit en je toont iets, dan kan je kritiek verwachten. Maar het lijkt soms oprecht dat mensen niet meer blij kunnen zijn voor anderen.

Of dat negatieve feedback de norm geworden is.

Een vriendin vertelde me onlangs dat ze graag een cursus wilde gaan volgen. Ze had zich erin verdiept, keek de cursus al eens in en vertelde dit vol enthousiasme aan iemand die ze kende.

Om dan te horen dat het een cursus was die niks waard was en dat ze gek was als ze die zou volgen. BAM. Enthousiasme in een seconde weg.

Ja maar Kelly, als dat een slechte cursus is, dan moet je dat toch zeggen?

Klopt. Maar ik heb bedenkingen.

Ten eerste… heeft ze zelf die cursus gevolgd? Of heeft ze het van horen zeggen? Hoe weet zij dit?

Ten tweede… de manier waarop je iets zegt, doet ook al veel. Verbindend communiceren, ik geef eerlijk toe dat ik er niet sterk in ben, maar het maakt een wereld van verschil.

En tot slot… waar is het alternatief? Als je iets wilt afkraken, zorg dan tenminste dat je met een oplossing of alternatief komt.

Face to face kan je er nog over praten. Maar wat als je die negativiteit online over je uit krijgt? In welke mate moeten we onze dag, ons humeur hierdoor laten bepalen? En hoe leren we onze kinderen hiermee omgaan?

Een mening hebben is ok, die mening ventileren nog meer ok. Maar ik hoop dat we dat stilaan terug op een positieve, constructieve manier leren doen. Zonder altijd eerst het negatieve te benoemen, zonder enig alternatief, hulp of oplossing.

Of gewoon blij zijn. Punt.