“Ga even in de zetel liggen, lees een paar hoofdstukken in je boek en ga dan een uur naar de fitness.”

Dat waren de stille bevelen, of eerder smeekbedes, van manlief vanavond.

Met andere woorden… ZET JE VERSTAND OP NUL, vrouwmens.

Ik heb momenteel heel veel op mijn bordje liggen. Zowel privé als in ons bedrijf staat er veel te gebeuren en iedereen verwacht van mij sturing, feedback en leiderschap.

Iets waar ik goed in ben, maar dat neemt niet weg dat het stress en een hoop kopzorgen met zich meebrengt.

Waardoor mijn lontje wat korter is en het bommetje meestal ontploft bij de mensen die dicht bij me staan.

Gisteren ontplofte ze onder mijn oudste dochter. Mijn eerstgeborene. De tiener die vandaag op zeeklassen vertrok. De puber die stress had en niet zo beleefd en meegaand was. Mix dat in een glas met een hormonale moeder die stress heeft en je krijgt een ontvlambare cocktail als resultaat.

Dus aan de vooravond van 5 dagen ons nest verlaten, vlogen luide verwijten heen en weer, had ik een huilend kind en een mega schuldgevoel.

Ze was niet lief. Maar ik ook niet.

Ik ben de volwassene en heb sorry gezegd. Uiteraard duidelijk gemaakt dat haar gedrag niet ok was, maar het mijne ook niet. Ik heb haar stress benoemd, maar ook die van mij.

Iedereen gaat wel eens over de rooie. Zowel een 3-jarige als een tiener, maar ook een 42-jarige mama. Terecht en soms onterecht.

We praten, huilen, knuffelen, maken ruzie en houden van elkaar. In de goede, in de slechte en ook in de hormonale stressperiodes.

Een hechte band krijg je niet alleen door de goede momenten, maar ook door de manier hoe je met elkaar omgaat als de boel ontploft.

Denk ik. Hoop ik. Want uiteindelijk doe ik, net zoals iedereen, mijn best. Meer kunnen we niet doen. Ons best.