Nee zeggen tegen anderen, is ja zeggen tegen jezelf. Zoals je weet is dat mijn mantra en iets waar ik héél hard in geloof.

Er is echter 1 uitzondering.

Tegen mijn beste vriend, mijn man, de liefde van mijn leven zeg ik zelden nee. Zelfs als dat betekent dat ik iets moet doen waar ik me niet zo prettig bij voel.

Dit weekend was het Pukkelpop. Een festival in onze achtertuin waar 4 dagen lang artiesten op podia staan waar ik nog nooit van heb gehoord. Tel daar kilometers op en af wandelen bij, een massa volk, het niet drinken van alcohol en bijgevolg een hoop zatte mensen dus echt… niet mijn ding.

Maar een feestje voor mijn beste vriend. Iets wat hij heel graag doet.

Dus ik heb tickets gekocht voor 2 dagen, kilometers gewandeld door een massa volk, zatte mensen getrotseerd en vandaag voelt mijn lijf aan alsof ik 3x de Dodentocht heb gewandeld.

Waarom ben ik meegegaan?

Omdat mijn beste vriend me vroeg of ik mee wilde gaan. Omdat ja zeggen tegen hem, dit keer ook ja zeggen was tegen mezelf.

Want die kilometers heb ik gewandeld met hem. Hand in hand. We hebben gelachen, geknuffeld en gekust. Genoten van elkaars gezelschap en dat van onze vrienden. Samen in de regen gelopen en samen naar huis gefietst.

Want na meer dan 20 jaar vol zonneschijn, wind, stormen, tornado’s én orkanen die op ons pad kwamen, ben ik blij dat we soms nog steeds dingen doen voor elkaar, die we zelf niet altijd leuk vinden.

En wat heb ik genoten.