Onbegrepen. Gefrustreerd. Futloos.

Enkele weken geleden viel eindelijk het verdict.

PMDD oftewel Premenstruele dysforie.

Na jaren vol kleine en grote klachten, enkele verkeerde diagnoses en hormonale razernijen blijk ik een hormonale aandoening te hebben die slechts een klein procent van de vrouwen treft. Een stemmingsstoornis die ervoor zorgt dat ik 2 weken per maand buiten zinnen en niet mezelf ben.

Een zware pil om te slikken maar eindelijk een antwoord na al die jaren.

Met mijn hormonen is er niks mis, met mijn brein wel. Dat betekent zware medicatie die er niet alleen voor zorgt dat ik artificieel in mijn menopauze schiet, maar het legt precies ook mijn brein plat. Waar ik jaren leefde op zware uitschieters, zowel positief als negatief, is het nu één vlakke, monotone lijn. Bizar.

Dat geeft me het gevoel dat ik niet kan nadenken en het heeft de vaste grond onder mijn voeten getransformeerd in een moeras.

Ik ben er stil over geweest, heb er weinig tot niks over gedeeld want ik wilde het eerst een plek geven. En stilaan lukt dat. Langzaam maar zeker.

En nu is het tijd. Tijd om er over te praten. Want als ik iets geleerd heb de afgelopen jaren, dan is het dat hormonen én de klachten die we ondervinden, té veel weggelachen en geminimaliseerd worden.

Terwijl zovelen onder ons er mee kampen. Onbegrepen. Gefrustreerd. Futloos.

Dus ik praat erover. In de hoop dat misschien 1 iemand zich minder onbegrepen en alleen voelt.

Wil je meer info over PMDD?  Je kan je inlezen via deze link.