Om kracht te sturen, moet er kracht zijn. Vorige week was die er niet.
Ik vind van mezelf dat ik een krachtig iemand ben. Veerkrachtig vooral. Want zoals bij vele andere mensen op deze aardbol, verliep mijn leven niet altijd over rozen.
Veel van mijn ervaringen en dingen die me overkwamen, gaf ik in de loop van de jaren een plaats. Ik leerde om zelfmedelijden aan de kant te schuiven en ik geloof oprecht dat je maar zoveel krijgt als dat je aankunt.
En… dat alles gebeurt voor een reden.
De afgelopen jaren kamp ik met heel wat kleine en minder kleine kwaaltjes, waar ik heel wat dokters voor heb geraadpleegd. Telkens zonder resultaat of een concrete diagnose. Vorige week is eindelijk de diagnose gevallen en ik heb mezelf enkele dagen zelfmedelijden gegund.
Enkele dagen zonder veerkracht, zonder kracht.
Ik heb me gewenteld in de liefde van mijn echtgenoot, kinderen, vrienden en familie en aangegeven dat ik niet ok was. Zonder kracht. Iets waarvan ik dacht, dat als het zou gebeuren, de wereld zou vergaan.
Maar de wereld draaide verder, de helpende handen in mijn bedrijf wisten wat ze moesten doen en mijn huishouden is zo goed georganiseerd dat ook thuis alles verder kabbelde.
Ik leerde dat krachtig zijn niet synoniem staat aan de ballen in de lucht houden. Je mag ze laten vallen en ze zelfs een tijdje laten liggen.
Ik begin ze langzaam maar zeker terug op te rapen, krachtig maar op mijn eigen tempo.