10 dagen. Zolang duurt het.

3 dagen geleden kickte mijn PMDD in.

De weegschaal gaf, zonder reden, ineens meer dan 2kg extra aan, mijn zicht werd wazig, mijn hoofd voelt alsof er een tumor inzit, ik geraak niet meer uit mijn woorden, laat alles vallen, weet de helft van de tijd niet waarom ik een kamer binnenloop en mijn humeur, tja… Godzilla is er niks tegen.

Het is niet eens gewoon slechtgezind zijn, het voelt alsof de wereld tegen mij is. Iedereen doet, in mijn brein, onredelijk, ik loop me de hele dag te verantwoorden en ik ben bang. Bang om ergens naartoe te gaan, bang dat ik doodga, bang dat er inbrekers zijn, bang dat mijn zaak failliet, bang dat ik faal op alle vlakken.

Met pikzwarte gedachten.

Het gekke?

Ik heb geen depressief, zwart bot in mijn lijf.

Dus toen mijn huisarts 2 jaar geleden begon over depressie, burn-out en nog enkele andere diagnoses, wist ik dat hij het niet wist. Want het plaatje klopte niet.

Want over een week verdwijnen al die symptomen als sneeuw voor de zon.

Dat is wat PMDD met me doet. De schommelingen in mijn hormonen zorgen voor kortsluiting in mijn brein. 10 dagen lang. En dan klaart alles weer op.

Dat dit niet geweldig prettig is, ik denk niet dat ik er een tekeningetje bij moet maken.

Maar het positieve? Ik weet dat er een einde aan komt, dat ik niet gek ben, dat ik niet doodga en dat ik niet faal op alle vlakken.

Communicatie is zo ongelofelijk belangrijk. Mijn gezin weet dat het begonnen is, mijn medewerkers ook. En nu ligt het hier bloot. Op het wereldwijde web.

Waarom?

Omdat mijn openheid er hopelijk voor zorgt dat er vandaag, minstens 1 iemand zich beter voelt. Minder alleen. Minder bang.